Hoe ben je in het vormingswerk terechtgekomen?

Marianne: “Ik heb een kunstopleiding gevolgd, juweelontwerper, maar besliste om hier niet mijn beroep van te maken. Na een opleiding meertalig administratief medewerker bij de VDAB zocht ik eind jaren 80 en job in de non-profit. Zo kwam ik terecht bij Elcker-Ik.

Een hele wereld ging open, daar ben ik echt opengebloeid. Ik was administratief medewerker, maar werd ook aangemoedigd om andere dingen te doen, buiten mijn comfortzone, bijvoorbeeld een vergadering met de hele ploeg voorzitten. En ik mocht er Latijns-Amerikaanse danscursussen geven. Dans is altijd al een passie geweest.”

En toen ontstond Vormingplus.

 Bij Vlaams decreet werden er in 2003 13 Vormingpluscentra in Vlaanderen en Brussel opgericht. De bestaande vormingsinstellingen verloren hun subsidies. Hun medewerkers konden overstappen naar een Vormingplus.

Marianne: “Bij Vormingplus kon ik instappen als administratief medewerker. Ik stond ook mee in voor het onthaal van de bezoekers, vooral cursisten. Een drukte van jewelst dikwijls, maar ik vond de contacten leuk. In de beginjaren kon ik voor Vormingplus dansles geven als zelfstandige in bijberoep. Later gaf ik ook in cultuurcentrum Merksem werelddans.

Na de stopzetting van de cursussen in eigen beheer en de verhuis naar de Klokstraat, viel de onthaalfunctie bijna helemaal weg en ging ik het vormingsaanbod voor organisaties administratief ondersteunen.”

Wat gaf jou plezier in de job?

Marianne: “Wat ik altijd geapprecieerd heb is de autonomie bij de uitvoering van mijn job. Ik volgde de boekingen van a tot z op en had hierover contact met freelancers en partners. Dat maakte dat ik me heel betrokken voelde. De ontwikkeling van de website Vormingsaanbod mee opvolgen was een karwei, maar gaf me achteraf wel veel voldoening.

Ook denk ik aan de collega’s: de teamuitstappen, de babbels op café, de energizers, … Ik had toffe collega’s op het onthaal waar het echt mee klikte. En ook daarna de collega’s van het team vormingsaanbod en team ondersteuning.

Onvergetelijk was het dansproject Dochters van Eva, voor vrouwen voorbij de 50 van ondertussen oud-collega Pat Van Lantschoot. 7 jaar danste ik mee als deelnemer, dus uiteraard in de vrije tijd.”

Ga je iets missen?

Marianne: “De contacten met de collega’s. Zeker ook de jongere collega’s: je gaat met elkaar om zonder dat je het leeftijdsverschil voelt omdat je rond hetzelfde werkt. Vanaf nu ga ik toch meer met leeftijdsgenoten omgaan! Wat zeker ook oké is. En misschien ook de structuur en de tijdsinvulling die de job geeft, maar dat ga ik al vlug zelf invullen, denk ik zo.”

En nu, op pensioen. Wat zijn de plannen?

 Marianne: “In beweging blijven! Wandelen, fietsen en dansen. Ik doe ook vrijwilligerswerk in de Wereldwinkel in Kalmthout en als Taalmaatje. Ook in ‘den hof’ bezig zijn. Reizen dan weer minder dan in mijn jongere jaren. Ik vind dat minder evident nu met alle hittegolven, overstromingen en de ecologische impact van reizen.

En ik keer terug naar mijn passie: dansles geven! Dit keer een mix van dansstijlen in een dienstencentrum, dus voor mensen die waarschijnlijk een jaartje ouder zijn. Ik haal onder meer inspiratie voor lesopbouw en inhoud uit de Dochters van Eva. Maar ik ga waarschijnlijk bij Danspunt ook een opleiding van enkele weekends volgen over dansen met verschillende doelgroepen. Ook weer onder begeleiding van Pat.

En voor de rest zien we wel! Hopelijk blijf ik nog lang fit en gezond.”

En dat wensen we Marianne ook van harte toe!